U porodičnom zakonodavstvu Srbije pozitivnopravni propis je Porodični zakon Republike Srbije iz 2005.god. Njime su sveobuhvatno porodični odnosi kao i oblast imovinskih odnosa.
Supružnici su titulari prava na zajedničku imovinu. Suštinsko obeležje pravne prirode zajedničke imovine je da su poznati vlasnici supružnici, ali nije poznat njihov vlasnički udeo. Udeli supružnika su neopredeljeni u stvarnim i obligacionim pravima koja potiču iz njihove zajedničke imovine. Ovakva zajednička imovina supružnika je specifična i razlikuje se od drugih oblika svojine. Za razliku od suvlasništva gde je poznat idealni udeo, ili etažne svojine gde je poznat realni udeo titulara prava, kod zajedničke imovine supružnika postoji neodređenost njihovih udela. Sve dok ne dođe do deobe zajedničke imovine supružnici tom imovinom upravljaju.
U zajedničku imovinu spada imovina koju su supružnici/vanbračni partneri stekli radom u toku trajanja zajednice života u braku/vanbračnoj zajednici. Vrlo se široko tumači pojam rada, pa tako se pod radom ne smatra samo rad u radnom odnosu, već i rad u domaćinstvu, rad na odgajanju i vaspitavanju deteta, imovina stečena ugovorom o doživotnom izdržavanju, bez obzira na to što je samo jedan supružnik davalac izdržavanja. Na primer, stan koji je za vreme trajanja braka otkupio jedan od supružnika spada u režim zajedničke imovine. Isto tako, u režim zajedničke imovine mogu spadati i potraživanja koja jedna od supružnika ima prema trećim licima itd. Vidi se da je vrlo široko u praksi tumačen pojam rada u toku trajanja zajednice života supružnika.
Udeli u zajedničkoj imovini su idealni i u slučaju sudske deobe pretpostavlja se da iznose po polovinu, a naravno veći udeo jednog supružnika/vanbračnog partnera se u slučaju sudske deobe mora dokazivati. Ne može se reći kom supružniku/vanbračnom partner pripada nešto od zajedničke imovine, pre deobe. Deoba imovine je od značaja upravo za jasno preciziranje šta pripada kom supružniku/vanbračnom partneru. Zakonodavac pretpostavlja da zajedničkom imovinom supružnici/vanbračni partneri upravljaju i raspolažu zajednički i sporazumno, da se poslovi redovnog upravljanje preduzimaju uvek uz saglasnost drugog supružnika/vanbračnog partner itd. Budući da je udeo određen kao idealna vrednost, kao idealni deo, jasno je zašto zakonodavac propisuje da supružnik/vanbračni partner ne može raspolagati svojim udelom u zajedničkoj imovini niti ga može opteretiti pravnim poslom među živima. Ja, kao supruga, ne mogu prodati stan koji smo suprug i ja stekli zajedničkim radom, a čak ne mogu prodati ni svoj udeo u tom stanu. Razlog tome je što kupac ne može da zna koji se to deo stana prodaje. Da li mu onda pripada špajz i kuhinja ili neki drugi deo stana.
Zato se u Porodičnom zakonu kaže da se smatra da su supružnici izvršili deobu zajedničke imovine ako su u javni registar prava na nepokretnostima upisana oba supružnika kao suvlasnici na opredeljenim udelima. Tako, kada se supružnici u katastru nepokretnosti upišu kao suvlasnici i na tačno određenim udelima, onda je sasvim prihvatljivo da jedan supružnik može prodati ili pokloniti, na primer, svoj suvlasnički deo. Naravno, poštujući obaveze koje ima prema drugom suvlasniku, u ovom slučaju supružniku/vanbračnom partneru (u smislu prava preče kupovine itd.).
Deobom zajedničke imovine, smatra se utvrđivanje suvlasničkog, odnosno supoverilačkog udela svakog supružnika/vanbračnih partnera u zajedničkoj imovini. Supružnici mogu da zaključe sporazum o deobi zajedničke imovine. Ovaj sporazum mora biti zaključen u obliku javnobeležnički potvrđene (solemnizovane) isprave. To je sporazumna deoba. Ona pretpostavlja da postoji saglasnost supružnika po pitanju deobe zajedničke imovine. To konkretno znači da se supružnici/vanbračni partner prethodno dogovore kome šta pripada, da to “stave” na papir i da notar overi njihov sporazum. To nikako ne znači da je taj sporazum tj. dogovor supruga konačan. Prema opštim pravilima obligacionog prava moguće je tražiti poništaj sporazuma o deobi zajedniče imovine, na primer zbog toga što je on zakljičen iz razloga pretnji jednog supružnika drugom ili zbog prevare itd.
Takođe, prema odredbama Porodičnog zakona, sporazumna deoba imovine je uslov za zaključenje sporazumnog razvoda braka. U sudskoj praksi se često dešava da supružnici koji pristupaju sporazumnom razvodu braka izjave da nemaju zajedničku imovinu kako bi se što pre razveli, što sud uzima kao istinito. Tako se u praksi ne poštuje ova zakonska odredba.
Zajednička svojina na nekoj nepokretnosti koja je stečena u toku trajanja bračne zajednice upisuje se u katastar nepokretnosti na celoj nepokretnosti ili na suvlasničkom udelu u nepokretnosti na osnovu izvoda iz matične knjige venčanih. I
Imovina ne mora biti upisana kao zajednička ako se katastru dostavi izjava oba supružnika da se u konkretnom slučaju ne radi o zajedničkoj, već posebnoj imovini jednog od supružnika, ili ako supružnici ispravom na osnovu koje se vrši upis stiču susvojinu, sa određenim udelima.
Sa druge strane, kada je nepokretnost upisana u katastru na jednog od supružnika/ vanbračnih partnera, mogu supružnici dostaviti katastru izjavu I to oba supružnika, pa će se u katastru nepokretnosti upisati zajednička svojina na predmetnoj nepokretnosti. Ovakve izjave supružnika/vanbračnih partnera moraju biti u formi javnobeležničkog zapisa ili javnobeležnički potvrđenih (solemnizovanih) izjava, a takođe, mogu biti i sastavni deo isprave kojom se stiče nepokretna imovina na koju se ta izjava odnosi, odnosno solemnizacione klauzule kojom je potvrđena ta isprava.